Hüzün Kanatsız Kalmaktır
Hani nerde bize bırakılan düş
ateşi soğutan bir öpüş
yalnızlık kadar üşütmez dudağı
Herkesin yaşanabilir sandığı
kardeşçe üleşmek nerede
nerede kendi halinde akan nehir
Neden serin bir öpüşe susamış
bedbin insana zor gelir misafir
Omuz omuza yürümek yolculuklarda
ağrılı bir istemdir belleğimde halâ
hayatla soluk soluğa sevişmek nerede
Senin istediğin acı çekmekse eğer
kara bir adresten gelen çuvala
koy gençlik anılarını sakla
Yeni bir yolculuğa başlarken ansızın
neleri götürdüğünü hatırlatınca kaygın
dönüp söver umuda kanlı kültür
maviye giden yol rotasını terkeder
Gözyaşı ne kadar ıslatırsa ıslatsın
renkleri çağırmaz siyah beyaz keder
bencilliğin gölgesi düşünce
yoksunluğun soğuk yüzü görünür
İnsan yalnız kaldığında önce
kanatlarının yokluğunu farkeder
Babür Pınar