Kaldırımlar
Sokaktayım kimsesiz bir sokak ortasında
Yürüyorum arkama bakmadan yürüyorum
Yolumun karanliga saplanan noktasinda
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanik
Evlerin bacasini kolluyor yildirimlar
In cin uykuda yalniz iki yoldas uyanik
Biri benim biri de serseri kaldırımlar.
Içimde damla damla bir korku birikiyor
Saniyorum her sokak basini kesmis devler
Üstüme camlarini hep simsiyah dikiyor
Gözüne mil çekilmis bir ama gibi evler.
Kaldirimlar çilekes yalnizlarin annesi
Kaldirimlar içimde yasamis bir insandir
Kaldirimlar duyulur ses kesilince sesi
Kaldirimlar içimde kivrilan bir lisandir.
Bana düsmez can vermek bu yumusak kucakta
Ben bu kaldirimlarin emzirdigi çocugum
Aman sabah olmasin bu karanlik sokakta
Bu karanlik sokakta bitmesin yolculugum.
Ben gideyim yol gitsin ben gideyim yol gitsin
Iki yanimdan aksin bir sel gibi fenerler
Tak tak sesimi aç köpekler isitsin
Yolumun zafer taki gölgeden tas kemerler.
Ne sabahi göreyim ne sabah görüneyim
Gündüzler size kalsin verin karanliklari
Islak bir yorgan gibi simsiki bürüneyim
Örtün üstüme örtün serin karanliklari.
Uzaniverse gövdem taslara boydan boya
Alsa buz gibi taslar alnimdan bu atesi
Dalip sokaklar kadar esrarli bir uykuya
Ölse kaldirimlarin kara sevdali esi. .
Necip Fazıl Kısakürek